Pytania zadawane najczęściej przez Pacjentów
Choroba ta zwykle występuje w ręce dominującej (prawej u praworęcznych, lewej u leworęcznych). Do objawów zalicza się cały szereg nieprzyjemnych doznań czuciowo-ruchowych w obrębie dłoni, szczególnie w okolicy kciuka, palca wskazującego oraz połowy palca serdecznego, takich jak:
- mrowienie i drętwienie palców,
- utrzymujący się dyskomfort,
- osłabienie mięśni, często uniemożliwiające wykonywanie precyzyjnych ruchów,
- zanik mięśni kłębu kciuka,
- bóle dłoni pojawiające się po przebudzeniu.
Chorzy często mają problemy z zaciśnięciem pięści i utrzymaniem przedmiotów w dłoni. Objawy te uniemożliwiają wykonywanie codziennych czynności takich jak prace domowe, pisanie czy obsługa komputera. Objawy nasilają się przy uniesieniu ręki w górę, a także w nocy.
Początkowe stadium choroby nie jest bardzo uciążliwe. Często pacjenci są przekonani, że zdrętwienie wynika z ułożenia ciała podczas snu i zwyczajnie zdrętwiała im ręka bądź też trzymali rękę przez długi czas w niewygodnej pozycji i dlatego nastąpiło zdrętwienie. Następnie objawy są coraz częstsze a ból coraz bardziej dotkliwy, promieniujący do przedramienia, a nawet barku. Pacjenci tracą siłę chwytu, mają problemy z tym, aby utrzymać w palcach małe przedmioty typu szklanka czy długopis. Trudno jest im również wykonać precyzyjnie rysunek bądź przeciąć nożyczkami kartkę. Zespół cieśni nadgarstka powoduje duży dyskomfort, a czasami nawet uniemożliwia codzienne funkcjonowanie.
Przyczyn tego schorzenia jest wiele. Zwykle towarzyszy różnym stanom chorobowym, jest wynikiem nawyków lub może pojawiać się bez konkretnej przyczyny. Stany sprzyjające pojawianiu się zespołu cieśni nadgarstka to choroby reumatyczne, gruźlica, cukrzyca czy niedoczynność tarczycy. Częstą przyczyną jest także obrzęk struktur nadgarstka pojawiający się w czasie ciąży, a także ucisk nerwu spowodowany urazem, tudzież nieprawidłowe struktury w obrębie nadgarstka takie jak gangliony czy tłuszczaki.
Zespół cieśni nadgarstka bardzo często dotyka osoby które wykonują pracę biurową, długo piszą na klawiaturze komputera bądź używają myszki – dziennikarze, graficy, analitycy. Często na zespół cieśni nadgarstka cierpią również osoby, wykonujące stale te same powtarzalne ruchy przeciążające nadgarstki i powodujące ucisk na nerw pośrodkowy, np. fryzjerzy, pracownicy linii produkcyjnych, budowlańcy, osoby pracujące przy pakowaniu przedmiotów. Zespół cieśni nadgarstka może pojawić się również u osób, które są aktywne uprawiających sport – na przykład jazdę na rowerze, grę w tenisa czy wszystkie inne aktywności, które wymagają jednostajnych, powtarzalnych ruchów rąk z zaangażowaniem nadgarstka. Zespół cieśni nadgarstka pojawia się zazwyczaj po 40 roku życia i zdecydowanie częściej występuje u kobiet niż u mężczyzn.
W zależności od zaawansowania i czasu trwania choroby, wyróżniamy różne metody leczenia. Początkowo stosowane jest leczenie farmakologiczne w postaci glikokortykosteroidów podawanych doustnie lub miejscowo w formie zastrzyków. W wielu przypadkach, gdy leczenie farmakologiczne nie przynosi spodziewanych efektów, konieczne jest leczenie operacyjne tzw. odbarczenie cieśni kanału nadgarstka. Metoda ta gwarantuje całkowite wyleczenie, ze względu na usunięcie przyczyny schorzenia, czyli ucisku na nerw pośrodkowy w nadgarstku.
Zabieg chirurgiczny cieśni nadgarstka jest bezpiecznym, najszybszym i dającym największą pewność sposobem wyleczenia schorzenia.
Jest to drobny zabieg chirurgiczny wykonywany w znieczuleniu miejscowym, przywracający sprawność dłoni po kilkunastu dniach.
Odbarczenie cieśni kanału nadgarstka polega na wykonaniu niedużego nacięcia (4-5 cm) w środkowej linii dłoni, tuż nad nadgarstkiem. Lekarz odsłania kanał nadgarstka i usuwa wszelkie znajdujące się tam patologie tkankowe. Jeśli przyczyną schorzenia jest uciskające więzadło poprzeczne – zostaje ono przecięte. Następnie rana zostaje dokładnie zszyta. Z uwagi na niewielka inwazyjność zabiegu, trwa on maksymalnie 30-40 min. Po upływie 14 dni pacjent powinien pojawić się na bezpłatnej wizycie kontrolnej. Jej celem jest ocena postępów rekonwalescencji oraz obejrzenie przez lekarza pola zabiegowego. W niektórych przypadkach lekarz zaleca umieszczenie nadgarstka i dłoni w stabilizatorze na czas 10-14 dni.
Aby zdiagnozować zespół cieśni kanału nadgarstka lekarz może zlecić wykonanie badania oceniającego czynność elektryczną mięśni przedramienia i ręki, tzw. EMG – elektromiografia.
Przeciwskazaniem do zabiegu mogą być:
- infekcja miejscowa,
- ciąża,
- stan zapalny skóry,
- choroby ogólnoustrojowe.
Po wykonaniu zabiegu operacyjnego zalecana jest rehabilitacja w postaci delikatnego masażu i ćwiczenia dłoni. Czas powrotu ręki do pełnej sprawności to ok. 3-4 tygodnie.
Zespół cieśni nadgarstka to stan, w którym uciskany jest nerw śródręczno-promieniowy w nadgarstku, prowadząc do objawów, takich jak ból, mrowienie i osłabienie w rejonie nadgarstka i ręki.
Lekarz może zlecić badania, takie jak elektromiografia (EMG) i badanie przewodnictwa nerwowego, aby potwierdzić diagnozę zespołu cieśni nadgarstka.
Tak, jeśli zespół cieśni nadgarstka nie jest leczony, może prowadzić do powikłań, takich jak trwałe uszkodzenie nerwu i utrata czucia w ręce.
Czynniki ryzyka to m.in. powtarzające się ruchy nadgarstka, urazy, otyłość, cukrzyca i pewne zawody wymagające częstego napięcia mięśni nadgarstka.
Wielu pacjentów doświadcza poprawy po leczeniu zespołu cieśni nadgarstka i jest w stanie wrócić do normalnej aktywności, ale tempo powrotu do pełnej sprawności może się różnić.
Nie można całkowicie uniknąć zespołu cieśni nadgarstka, ale można zmniejszyć ryzyko poprzez odpowiednie techniki pracy, dbanie o ergonomię i regularne rozciąganie nadgarstka.
Okres rekonwalescencji po operacji zespołu cieśni nadgarstka może się różnić w zależności od indywidualnych czynników, ale zazwyczaj trwa kilka tygodni do kilku miesięcy.
